11 februari 2009 Afscheid van Bettie Vankeerberghen

Voorganger: Marcel Braekers

Intredelied: “Ga mee met ons mee”

Bij het aansteken van de kaarsen

Heer Jezus die gezegd hebt:
‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’
In uw licht plaatsen wij dit leven van Betty Vankeerberghen .
Wees Gij de laatste toeverlaat bij wie ze mag thuis komen voor eeuwig.

Ritus rond Licht (bij het aansteken van de kaarsen rond de zerk)
Lied: “Licht dat ons aanstoot in de morgen”

Begroeting

Paul, Wim en Joke en Jolientje, Roeland, Liesbeth, en ook Jan, die ik uitdrukkelijk wil vernoemen, omdat ik denk dat ook hij op een bijzondere manier aanwezig is.
Wij zijn hier nog één keer samen als echtgenoot, kind, vriend of medeparochiaan, om Betty nog even bij ons te hebben. Haar op te roepen in woorden en gezangen, in het breken van het brood, vooraleer wij haar zullen toevertrouwen aan de aarde. Nog even willen wij haar persoon, alles wat ze voor anderen realiseerde, haar liefde en haar verlangen bij ons houden en zo haar ook in onze herinnering bewaren.
Na een lange en moedige strijd tegen een ziekte, die geen genade of tegenstand dult, moest Betty zich uiteindelijk gewonnen geven. Zij, die in zoveel omstandigheden ervoor zorgde dat anderen ruimte hadden om te leven, die met al haar kracht erover waakte dat de kwaliteit van leven de overhand hield, moest voor zichzelf geleidelijk alles uit handen geven totdat ze uiteindelijk in een laatste gebaar zichzelf toevertrouwde aan die Ene, de God van het Licht, die haar omgaf met zijn lichtglans en haar opnam in een leven van eeuwige verbondenheid.

In haar naam zingen wij:

Wat ik gewild heb, wat ik gedaan heb
Wat mij gedaan werd, wat ik misdaan heb
Wat onegzegd bleef wat onverzoend bleef
Wat niet gekend werd wat ongebruikt bleef.
Al het beschamende neem het van mij
En dat ik dit was en geen ander
Dit overschot van stof van de aarde:
Dit was mijn liefde. Hier ben ik. (zang door koor)

Gebed

Heer onze God,
Nu wij afscheid nemen van haar en van haar leven
Vragen wij U:
Wees Gij het zelf
Die uw handen naar haar uitstrekt,
Die dit leven opneemt in uw vrede
En dit mensenleven bewaart aan uw hart.

Samen met haar
Danken wij U voor het leven
Dat zij onder mensen leefde
En waarvan ze wist het uit uw handen te hebben ontvangen.
Met haar danken wij U voor de vrede, die zij gevonden heeft
En haar alle angst en verzet deed overwinnen.
Niet tevergeefs heeft zij geleefd
En ook nu geloven wij dat zij
Gekend en gezien wordt door U.
Want Gij zijt een God van leven
Over tijd en eeuwigheid. Amen

Eerste lezing

Tussenzang: Niemand heeft U ooit gezien

Evangelie Matteüs 15, 21-28

Acclamatie: “Gij hebt woorden van eeuwig leven, Heer,
 Tot wie zouden wij anders gaan?"

Homilie

Beste familie, vrienden en medeparochianen,
Misschien was u verwonderd over de keuze van deze evangeliepericope, want ze zegt niets over dood en verrijzenis. Maar het is een bijzondere tekst, die naar mijn gevoel ook op Betty van toepassing is. Voor de zoveelste keer moest Jezus weer vluchten en de grens oversteken om zich te verschuilen. Zo kwam hij in Arabisch gebied waar een vrouw gedreven door innige liefde voor haar dochter afziet van alle scheidsmuren en Jezus smeekt haar dochter te genezen. Maar Jezus reageert afwijzend en meent dat Hij er alleen voor zijn volksgenoten moet zijn. De eigen kinderen die het brood van het leven krijgen. Maar de gedrevenheid, het doorzettingsvermogen en de liefde van deze vrouw voor haar dochter doen zijn ogen open gaan. Gods heil is niet alleen voor zijn volksgenoten bestemd, maar voor alle mensen. Zo droeg deze vrouw ertoe bij dat Jezus zichzelf ging zien als Gezondene voor allen.
Daardoor is er een duidelijke gelijkenis tussen deze Kanaänitische vrouw en Betty Vankeerberghen. Op het eerste gezicht zou je gedacht hebben met een wat verlegen teruggetrokken vrouw te doen te hebben, maar niets was minder waar. Als echtgenote, als moeder van 4 kinderen, als bewogen en geëngageerde vrouw zette ze zich in opdat overal meer liefde en gerechtigheid zou geschieden. Betty heeft naast de gewone moeilijkheden waarmee elk van ons te maken heeft, door zware periodes moeten gaan. 15 jaar geleden kreeg ze voor het eerst te horen dat leukemie zich van haar had meester gemaakt. Met de hulp van de geneeskunde overwon ze haar ziekte. Niet alleen overwon ze, het werd voor haar de aanzet om met de stichting Sofhena te starten, een organisatie die zich inzette opdat ook de minder begoede kankerpatiënten konden genieten van een degelijke medische begeleiding. Ze was dan jaren de bezielende kracht om via de verkoop van tweedehandskledij geld bij elkaar te brengen en mensen warm te maken voor een schrijnend probleem. De plotse dood van haar oudste zoon bleef voor haar en het gezin als een nooit te helen pijn achter. Betty droeg deze pijn met zich, maar maakte van haar verdriet een kracht om anderen die troost nodig hadden nabij te zijn. Het beeld dat ik van haar bewaar is hoe zij met jou, Paul, samen wandelde, ging fietsen en opging in Gods schone natuur. Betty was niet zomaar een gelovige vrouw die op zondag even haar zondagsplicht deed. Elke week kwam ze met anderen samen om in stilte te mediteren en haar leven en heel haar zijn in de handen te leggen van Hem die wij begroeten als het Licht. Toen de kinderen uit huis waren en er meer tijd voor zichzelf kwam ging ze in klei werken en leerde ze haar creatieve kracht in een artistieke richting om te buigen.
Tot een half jaar geleden de dodelijke ziekte opnieuw toesloeg en haar deze keer geen uitweg liet. Maar ook toen bleef ze vechten tot ze enkele weken voor haar dood voelde dat ze de strijd moest opgeven. Toen ik haar enkele dagen voor haar dood bezocht en het even stil was, vroeg ze: hoe gaat het op de Fontein en hoe is het met x, ze bedoelde een parochiaan die ziek is? Ook in die laatste momenten kon ze niet met zichzelf bezig zijn. Haar wens om uit de handen van Christa de zalving te ontvangen was een heel bewuste keuze, doordrongen van liefde en vertrouwen, waardoor ze haar leven aannam als gedragen door licht.
Dikwijls denk ik: wij hebben een verkeerde voorstelling van wat heiligen zijn. Alsof het altijd om mensen moet gaan die een wereldprestatie leverden, die paus of abdis of martelaar waren. Ik geloof heel sterk in de heiligheid van het gewone leven, in het geloof en de kracht die doorheen de eenvoud van een nabije mens naar ons toekomen. Ik geloof dat het heilige veelmeer verscholen ligt in eenvoudige gebaren van mededogen en overgave. Daarom reken ik ook Betty bij de schare van eenvoudige heiligen waarmee blijven omhuld. In diepe eerbied om wie zij was en in gelovige overgave bidden wij daarom voor haar en voor zovelen die ons zijn toevertrouwd.

Voorbeden + refrein: “Omdat Gij het zijt, groter dan ons hart”
Offergang: lied: “Hoe is uw naam”

Groot dankgebed Bij gelegenheid (II) p. 370

Na de consecratie: “Als wij dan eten van dit brood”
Communie: cd
Na de communie: “Kom in mij” (Oosterhuis)

Gebed door de vriendengroep (Krista in naam van An, Annette, Denise en Paulette)

Lieve Betty,
Wij, zo lang met jou op weg! Hoe zouden we je vergeten?

Zo bescheiden als je was, zo sterk,
onuitwisbaar je persoonlijkheid ook.

Je lieve aandacht voor het kleine leven:
een bottende bloem, spelende merels in je tuin
een roodborstje vlug over en weer
de eerste leeslesjes van Joline.

Je bijzondere lach
om zoveel dat doorheen
je hoofd, je hart en doorheen jouw handen ging.

En ook
het strand, de zee en de verre einder.
jij, sprakeloos, in één adem, grenzeloos open:
God - alles en – allen in jou bereikbaar!

Wij zagen het licht dat je droeg,
je speuren naar wat achter de grenzen ligt
van ons tastbaar bestaan.

Lieve Betty,
En toch… op de bodem van je ziel dat groot verdriet
om de afwezige… altijd aanwezige Jan.
Dàt, en ook je eigen naderend afscheid vielen je heel zwaar.
Maar op de grens, tussen hier en overkant heb je bewust alles los gelaten.
Toen we je zalfden voor je laatste reis
bad je mee: In mijn God heb ik groot vertrouwen.

Je hebt elkeen teder omarmd
zoals jij dat kon,
jij helemaal aanwezig
ten volle open gebloeid.

Lieve Betty,
wij zo lang met jou op weg
we dragen je heel genegen ... de toekomst in.

Absoute (na zegening met wijwater en wierook): "Nader bij U, mijn God"
Bij het buitengaan: "In paradisum"