03 juli 2022: 14e zondag door het jaar (2022)
Gezonden over de gehele wereld (Lc 10, 1 – 17)
Marcel Braekers
Openingszang 568 wij zoeken U
Begroeting
Wij, westerlingen, beseffen nauwelijks hoe we door veel landen met de nek worden bekeken. Poetin is niet alleen bezeten van de Groot Russische gedachte en wil het oude territorium herstellen. Maar hij vindt van zichzelf dat hij ook een spirituele missie heeft: de satellietstaten bevrijden van het decadente Westen. De orthodoxe patriarch Kirill beschouwt hem daarom als een soort van Messias. Ook China haalt zijn neus voor ons op, zij het om andere redenen.
Waarom heeft dat Westen zijn christelijke wortels afgezworen, zo vragen vele gewone mensen zich af? Wat moest zo nodig verdoezeld worden en welke waarden buiten de hoog opgeschroefde vrijheid durft men nog propageren? Eeuwen lang was het wel anders. Het Westen beschouwde zichzelf als de culturele en spirituele bakermat van de wereld. Sans gêne heeft men eeuwen lang via kolonisatie dat patroon opgedrongen. Er komen nu excuses voor de verknechting en uitbuiting, en spiritueel is de beweging omgekeerd: buitenlandse priesters komen hier dienst doen. Nu wil ik niet als een oude sok zeuren over decadentie en waardenverlies want er zijn ook veel mooie en ontroerende initiatieven. Mijn vraag is eerder: hebben wij als christenen komend van gelijk welke regio iets te vertellen aan de wereld? En wat zou die boodschap kunnen zijn? Het zou een boodschap moeten zijn die respect inhoudt voor de eigenheid en de verworteling van culturen. Waarover spreken we dan?
In het evangelie wordt verteld dat Jezus 72 leerlingen uitstuurde over heel het land om de Blijde Boodschap te verkondigen. Waarom 72 en geen 12 of 100? En wat dienden ze te verwoorden? Het zijn vragen die ook ons raken. Kerk heet missie, wordt altijd beweerd. Of om het anders te zeggen: wij zijn geroepen om Gods boodschap uit te dragen. ‘Ga en onderricht alle volkieren en doop hen in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.’ Doen jullie dat, en wat zeg of doe je dan?
Nr. 114 God onze Vader wij roepen U
Gebed
Onderricht mij
In uw woorden,
Schenk mij leven
Op uw wegen.
Laat uw woorden
In ons branden
Als een vuur
Voor hart en handen.
Dat uw goedheid
Mij mag vinden,
Dat uw heil
Mijn toekomst wordt
En uw woord
Mijn weerwoord is waar het leven
Wordt weersproken.
Laat uw woorden …
Blijf gedenken
Wie wij zijn.
Gij, mijn hoop
Als nog de nacht duurt.
Gij, mijn troost,
Als ik verdwaald ben:
Met uw woord
Schenkt Gij het leven.
Laat uw woorden …
Lezing: Lucas 10, 1 – 9;
Lied 581 Zoals Ik zelf gezonden ben
Homilie
Lucas schrijft dat Jezus 72 leerlingen uitstuurt. Sommige vertalingen schrijven 70. De twee getallen verwijzen naar het boek Genesis hoofdstuk 10 waar alle volkeren na Noach worden vermeld zodat de hele wereld uit 70 volkeren volgens de Hebreeuwse versie bestaat of uit 72 volgens de Griekse versie. Lucas gebruikte de Griekse vertaling en wil met het cijfer aangeven dat Jezus voor alle volkeren van de aarde een zendeling aanstelt om zijn boodschap te verkondigen. Vermoedelijk bestond deze tekst reeds voor Lucas zich aan het schrijven zette en mag men gerust stellen dat missionering vanaf het begin tot het wezen van het christendom heeft behoord. Dat is op zichzelf een heel merkwaardig gegeven, want het Jodendom waaruit wij zijn voortgekomen, kende dit niet. Je bent Jood omdat je geboren bent uit een Joodse moeder, heidenen konden zich wel aansluiten bij hun religie, maar ze bleven altijd proselieten met een ander statuut. Het is vooral Paulus die hiermee breekt en als een bezetene door heel de bekende wereld trekt om de verrezen Christus en de Opstanding te verkondigen.
Ik denk dat we ons nauwelijks realiseren wat we wel aan Paulus te danken hebben. Hoe hij de Joodse Wet ontdoet van alle uiterlijkheden en ze toespitst op de innerlijke gesteldheid. De besnijdenis is geen lichamelijke ingreep maar besnijdenis van het hart, schrijft hij. En in de lijn van Jezus zal ook hij zeggen dat niet wat van buiten in de mens komt onrein is, maar wat innerlijk leeft. Sociale verhoudingen durft hij op hun kop zetten, want allen zijn we één en elkaars gelijke in Christus. Het enige dat hij overhoudt is dat unieke gebod van de liefde. Niet alleen liefde voor je eigen familie of volksgenoten, maar de mateloze kracht die niet gebonden is aan tijd, aan plaats of cultuur. Het enige wat we als christenen overal meedragen is een inspiratie, een overtuiging en een gevoel dat we gratis, om niets bemind worden door God en dat wij geroepen worden om zo ook voor elkaar te zijn.
De kern van ons geloof heeft te maken met iets dat ongrijpbaar en weerloos is, iets dat je niet kunt benoemen, dat ontglipt als je denkt het te weten. Iets dat je op de eerste plaats al levend aanvoelt en eerder uitleeft dan dat je erover spreekt. Zou het dat zijn dat Jezus bedoelde toen Hij zei: “Neem voor onderweg geen reiszak mee, geen extra schoenen, zelfs geen stok om opzittende honden van je af te schudden”? Maar als dat de fundamentele boodschap is van ons geloof hoe kunnen we die dan doorgeven aan elkaar, aan ieder mens waar ook ter wereld? Het probleem is dat men altijd weer meent van de boodschap een leer te maken, en op dat ogenblik ontstaat de ideologie en wordt ons geloof een vorm van kolonisatie.
Ik wil deze bezinning daarom besluiten met dat overbekende brieffragment dat Paulus naar de gelovigen van Korinthe zond. Het is zo bekend en toch ontroert het mij elke keer het weer gelezen en gehoord wordt.
1 Kor. 13, 1 – 13
Lied 527 Leer van de liefde
Groot dankgebed S. de Vries, Het rijk alleen, p. 137 + refrein 134 laudate Dominum
Na de communie lied 515 Ik zal er zijn
